Początki wsi Łąka sięgają przełomu XIII/XIV w. (prawdopodobnie dawniejsza nazwa: Łąkowiec), jako okoliczne wsie w tym nasza miejscowość są wymieniane w latach 20 - tych XIV w. w spisach świętopietrza.

Zważywszy, że powstanie miejscowości odnoszono do czasu o jedno pokolenie wcześniejszych, a 20-25 lat to jedno pokolenie ludzkie, przyjąć można, że schyłek XIII w. jest czasem powstania tej miejscowości.

W spisach dziesięcin papieskich z lat 1350-1355 pod nazwą Luchowicz, Lucowicz, Lucowiec miejscowość została umieszczona pod pszczyńskimi parafiami, pomiędzy wsiami kościelnymi Suszcem a Studzionką.

Łąka została też poświadczona w dokumencie z 2 marca 1449 roku, gdzie dowiadujemy się o darowaniu dochodów z Łąki na rzecz kościoła w Pszczynie przez litewską księżnę, bratanicę Władysława Jagiełły – Helenę Korybutównę. Zatem okres 1327 - 1449 to daty powstania, jak i zorganizowania się na następne stulecia miejscowości Łąka.

Pierwszy drewniany kościół w Łące pw. św. Jadwigi spłonął doszczętnie i to wraz z dokumentami 22 kwietnia 1658 roku. Nowy, odbudowany otrzymał  już inne wezwanie (patrocinium) - św. Mikołaja biskupa z Miry.

Św. Mikołaj urodził się prawdopodobnie w mieście Patara w Licji około 270 r. Był jedynym dzieckiem zamożnych rodziców, uproszonym ich gorącymi modlitwami. Od dzieciństwa wyróżniał się nie tylko pobożnością, ale także uczuleniem na niedolę bliźnich. Po śmierci rodziców swoim majątkiem chętnie dzielił się z potrzebującymi. Wybrany na biskupa miasta Miry (obecnie Demre) podbił sobie serca wiernych nie tylko gorliwością pasterską, ale także troskliwością o ich potrzeby materialne.

Św. Grzegorz I Wielki w żywocie św. Mikołaja podaje, że w czasie prześladowania, jakie wybuchło za cesarza Dioklecjana i Maksymiana (pocz. wieku IV) Święty został uwięziony. Uwolnił go dopiero edykt mediolański w roku 313.

Zmarł w podeszłym wieku, 6 grudnia w połowie IV wieku n. e. (między rokiem 345 a 352).

Ciało Świętego zostało pochowane ze czcią w Mirze, gdzie przetrwało do roku 1087. Dnia 9 maja tegoż roku zostało przewiezione do miasta włoskiego Bari. Dnia 29 września 1089 roku uroczyście poświęcił jego grobowiec w bazylice wystawionej ku jego czci papież bł. Urban II.

Jest patronem Grecji, Rusi, Antwerpii, Berlina, Miry, Moskwy, Nowogrodu; bednarzy, cukierników, dzieci, flisaków, jeńców, kupców, marynarzy, młynarzy, notariuszy, panien, piekarzy, pielgrzymów, piwowarów, podróżnych, rybaków, sędziów, studentów, więźniów, żeglarzy.

Jego atrybutami są m.in.: anioł, anioł z mitrą, chleb, troje dzieci lub młodzieńców w cebrzyku, trzy jabłka, trzy złote kule na księdze lub w dłoni (posag, jaki według legendy podarował biednym pannom), pastorał, księga, kotwica, sakiewka z pieniędzmi, trzy sakiewki, okręt, worek prezentów. W XIII wieku pojawił się zwyczaj rozdawania w szkołach pod patronatem św. Mikołaja stypendiów i zapomóg.
Z dobroci Mikołaja zrodził się zwyczaj obdarowywania dzieci , który jest praktykowany od bardzo dawna i w zależności od specyfiki regionu przybiera różne formy. W Łące przerodziło się to w ponadczasową, niezwykle ciekawą etnograficznie tradycję potocznie zwaną – Mikołajstwem.